Van 1990-1998 was Jaspaert in Leuven directeur van het Steunpunt Nederlands als tweede taal. Van 1998-2004 werkte hij vervolgens als Algemeen Secretaris bij de Nederlandse Taalunie. Hierna keerde hij terug naar Leuven, waar hij tot zijn dood aan de universiteit verbonden bleef. Binnenkort zal postuum een boek van hem en Carolien Frijns verschijnen over het leren van het Nederlands als tweede taal: Taal leren. Van kleuters tot volwassenen.

Kris van de Branden schreef over hem in zijn blog en wij citeren hier:

‘Hij wilde weten hoe mensen taal verwerven, zodat hij kon timmeren aan beter taalonderwijs voor kansarme kleuters, sociaal kwetsbare jongeren en volwassen migranten. Aan de KU Leuven stampte hij het Steunpunt NT2 uit de grond (het staat er nog) en zei duizend keer: onderwijs gaat om emancipatie. Onderwijs moet kansen geven aan mensen die weinig kansen krijgen. Een maatschappij is maar zoveel waard als de zorg die ze geeft aan degenen die het moeilijk hebben. En een academicus waarschijnlijk ook.

Taal, zo zei Koen, is geen systeem dat in stoffige boekenkasten staat beschreven. Nee, taal leeft en verandert, overal waar mensen samenkomen. Taal verbindt mensen, en mensen kneden taal om zich te verbinden met andere mensen. Elke taal is daarom evenveel waard. Als Algemeen Secretaris van de Nederlandse Taalunie ijverde hij voor het respect voor elke moedertaal en elk dialect, en bloedde zijn grote hart als mensen werden uitgesloten omwille van hun taal. En taalverwerving, zo zei Koen, is niet alleen iets intellectueels, het is ook heel emotioneel geladen. Mensen leren taal om tot een groep te behoren, en mensen leren een taal veel sneller als ze zich opgenomen voelen, en gewaardeerd, en veilig.’