Samenvatting

Er was eens een jong, die al recht vroeg op zijn kindsheid met zijn gezin van thuis weggegaan was. Niet omdat ze het moesten doen, maar wel omdat zijn ouders het beter vonden als hun zoon meer van de wereld kon zien, dan alleen hun vertrouwde thuis.
Maar vreemd genoeg wachteten er, toen zich het gezin op weg maakte naar het onbekende, immer meer jobs op de moeder en de vader des te verder ze zich van hun bakermat verwijderden.
Zo worden uit een jaar in Frankrijk tenslotte al drie, en dan ging het straks voort naar Spanje.
Ze troken door bijna heel Europa, tot ze eindelijk naar België kwam.
Ooit had die jong, intussen volwassen worden, al vergeten wat ‘bakermat’ en ‘thuis’ werkelijk waren. Altijd dacht hij zich alleen maar „Hier behoor ik niet heen, hier wil ik niet blijven.’ en zo wacht hij.
Als die jong ooit vond, hij bent genoeg gewacht, maakte hij zich op weg naar de plaatsen van zijn kindsheid terugtekeren. Maar toen die vortaan jonge man daarginds aankwam, scheen zich alles veranderd te hebben. Niets zag er uit zoals hij het in zijn
herinnering geheefd had, zelfs de blikken van die mensen daar waren hem al vreemd.
Treurig en verwaard begaf zich die jong op het terugreis.
Op station wilde hij zich nog iets te drinken voor de reis met de trein kopen. Aan de winkelkass aangekomen loog hij nog een klijne, roz pakje kauwgommen erbij. Voor de winkeldeur aan het staan keek die jonge man op zijn horloge. Binnen tien minuten reed normal de trein binnen.
‘Nog tien minuten om te vinden waarna ik aan het zoeken ben.’ dacht hij zich, terwijl hij zich een stuk van die langwerpigen, kleinen kauwgommen in de mond schuift. Hij begin te kauwen.Chemisch-zoet, die jong kand deze smaak.
Als hij een kindje was, was dit zijn lievelingssoort en zijn ouders kochten hem een enkele maal zo'n pakje om hem een vreugde te maken.
Zoals die jong er stond en kouwde kwamen langzamerhand meer en meer oude herinneringen in de zin. Ditmaal toch waren het geen beelden of plaatsen, maar wel gevoele en voorgevoele. Thuisgevoele.
Die jonge man moest grijnzen, holde diep lucht en bemerkte dat de lucht plots al vertrouwd rook. Hij zag hoe de mensen dezelfde wegen gingen en dezelfde trapen namen, zoals ze het reeds hebben gedaan toen die jong ook nog hier leefde.
‘Als je lang genoeg ver van jouw thuisland bent, is thuis geen plaats meer, omdat allet zich veranderd. Thuis is dan een gevoel, een herinnering, en dat is helemaal genoeg om gelukkig te zijn.’ dacht zich die jonge man, al blij, als hij op de trein terug naar Brussels stapte.